ARTIK BÜYÜDÜM ANNE…

Koca kız oldun artık….
Şimdilerde ne çok duyar oldum bu kelimeyi…
büyüdüm artık anne koca kız oldum dediğin gibi…

artık yaramazlık yapıp sorun çıkartmıyorum bak…
oyuncaklarımı istediğiniz çocuğa verin…
Hayatı öğrendim ben anne

Elinden tutmuyorum artık kaybolurum diye
Bütün yolları ezberledim
Gece karanlıktan korkup yanına gelmiyorum
Bunun yerine
Sımsıkı yumup gözlerimi güzel düşler kuruyorum…
Büyüdüm artık anne galiba yalnızım bundan sonra
başımın çaresine bakmalıyım
Duvarları kendim örmeliyim ve yıkmamalı benden başkası
Kuralları ben koymalıyım ve bozulmamalı
Ancak böyle ayakta kalınır değil mi anne…
Hani hep derdin ya kimseye güvenme
Güvenmiyorum ki
Onların bana güvendiği gibi…
Güçlü kız diyorlar bilip bilmeden
Sahi öylemi görünüyorum uzaktan bakınca…
İnsanları tanıdım ben anne
Küçükken oyuncaklarımı çalmaya çalışanlar
Şimdi hayatımı çalmaya çalışıyor
Oyuncaklarımı verirdim ağlardım belki ama
Hayatımı kimseye vermem anne…

Ölüm...

       Ölümün soğukluğunu hiç bu kadar yakından hissetmemiştim. Ben ki ölüm kelimesini duyduğumda bile irkilirdim, bir ölü yıkanırken yanında bulundum, Ona  su döktüm... Çünkü O benim canım anneannemdi. Mekanı Cennet olsun... 

         Ölümmm... 

         Ruhun bir süre bedenden çıktığı,  beden toprağa girinceye kadar olan kısım... Bedenin toprağa gömüldükten sonra ruhun gelmesi ve sorguya çekilmesi...  Öyle karmaşık öyle tuhaf duygular düşünceler içinde kaldım ki... İnsanın onca yıl eğitim aldığı, bilgilendiği şeyleri yakınının üzerinde düşünmesi ne zormuş ne karmaşık ne üzücü bazen de sevindirici bir şeymiş. 

        Ahh anneannemmm umut ediyorum ki hesabını kolay vermişsdir, umarım kabri nurla dolmuştur. Onu ne çok seven varmış, ne çok dua edeni varmış. Son nefesini verirken yanında olamamak içimde kanayan sonsuza kadar kabuk tutmayan bir yara olarak hep kalacak ama Ne mutlu ki ona  evlat acısı çekmeden, yataklara bağlı kalmadan, arkasında onu seven ona dua eden evlatlar torunlar bırakarak göçtü bu dünyadan... 

         Peki ya ben...? Ben nasıl göçücem bu dünyadan? Son nefesimi verirken imanımı koruyabilecek miyim? Bir gün mutlu bir yuvaya kavuşabilecek miyim? arkadamda bana dua edecek hayırlı evlatlar torunlar yetiştirebilecek miyim? Ben böyle bir nesile sahip olabilecek miyim ? Bu sorularla dört duvar arasında bu aralar beynim. Ben Rabbimden hayırlısını dilemekten, istemekten başka bir şey yapamıyorum....

        Hayırlısı demenin diyebilmenin rahatlığına sığınarak  O'ndan her kez için; hayatın, ailenin, ölümün hayırlısını diliyorum...                                                 

                                                                                                                                                  Ceylin                                                                  

                                                                                                                         

Aşka... Ayrılığa... İnsana...

Kişi bilmiyorsa ne istediğini 

Hem seni zayeder hem kendini. 

Dibini görmediğin su gibi 

Sonunu görmediğin sevdaya kaptırma kendini... 

                                                                                     Mevlana


        İnsanlar için önemli olan bir tek kendileridir. Hep bahanelere sığınırlar. Karşısındaki alınmış mı, kırılmış mı, üzülmüş mü umurlarında olmaz. Sorsanız sizden çok üzülmüşlerdir kendi üzüntünüzü unutur birde ona üzülürsünüz ve üzüldüğünüzle de kalırsınız. 

       İçinizden saymak sövmek geçer yapamazsınız yapmazsınız... "Ulan madem bu kadar mızmızlanıcaktın hayıflanıcaktın  neden çıktın karşıma? hayatıma neden girdin? neden alıştırdın kendine? " demek geçer,  siz ya susarsınız yada onun gerçekten üzüldüğünü sanır teselli edersiniz çünkü safsınızdır. 

     Sizin saf yüreğiniz bir türlü anlamaz beyninde yüreğinde sürekli aynı sorular yer bitirirsiniz kendinizi "Bu kadar zor mu duygularına sahip çıkması insanın?  ya da bu kadar kolay mıdır karşısındakinin duygularını hiçe saymak? Neden hep beni bulur ki bu insanlar ? " sorular bitmez... üzülürsünüz üzüldükçe soğursunuz hatta nefret edersiniz sevgiden, aşktan, insanlardan, hayattan... 


                                                                                                Ceylin

Aman vermez

Senden öncesi var elbette 

Sonrası da olur muhtemelen hayat bu bilinmez 

Hadi gel bak içime uçurumdan daha derin 

Öyle bir iz ki bıraktığın kolay silinmez 

Özlemim gökyüzü kadar uçsuz bucaksız 

Özlemim tuzdan çok topraktan telaşsız 

Ne önemi var unut gitsin kim haklı kim haksız

Aman aman aman aman vermez 

Şimdi tam hakkıyla bir yas tutma vakti 

Zehir zemberek sözleri yutma vakti 

İlla pişmanlıktır kederin dili susmazsa 

Sığınıp uykulara umuda yatma vakti 

Söz-Müzik: Sezen Aksu

  Bu günün bana kazandırdığı şarkı... bilmiyorum bu kaçıncı dinleyişim... 

Bir şarkının sözleri, bir ses , bir yorum bu kadar mı güzel olur? bu kadar mı insanın içine işler ? Sezen aksunun yüreğine Mustafa Cecelinin yorumuna sesine sağlık... 

Babamın küçük kızıydım ben!

Babamın küçük kızıydım ben! 

Elinden tutup bakkala götürdüğü,şeker alıp mutlu ettiği küçük kızı 

Küçücük bir kızdım ben.. 

Kanayan dizleri olan, 

Pembe elbiseler içinde saçı iki yana örülüp prenses ilan edilen. 

Yetmedi bana bu mutluluk 

Büyümek istedim! 

Ve bir gün geldi büyüdüm. 

Babam artık elimden tutmuyor 

Şekerle alınacak bir gönlüm yok 

İnsan kanayan dizlerini özler mi? 

Ben özledimm...

Kader...

       

Kader bazen öyle insanlarla kesiştirir ki yollarınızı. Yaşamınız boyunca karşılaştığınız bütün sorunların sebebi oymuş gibi acısını ondan çıkartmaya çalışırsınız, sonra kaderin cilvesi mi denir bilmem o hiç tanımadığınız kişiye hesapsızca, anlamsızca hayatınızı anlatırken, dertleşirken bulursunuz kendinizi... 

        Belki onun  yaşadıkları yakın gelmiştir, belki yaşanan acılar benzerdir, belki hayattan istenenler ortaktır, belki özlenenler , belkide boşluklar benzerdir...

       Belli bir yaşa gelmişsinizdir ve o yaşa gelene kadar kimseye  ( hatta en yakınınıza bile) güvenilmeyeceğini kafanıza vura vura öğretmelerine rağmen içinizdeki çocuk hiç vaz geçmez, hiç büyümez ve siz ona söz geçiremezsiniz...

                                   

                                                                                                                                   Ceylin

Biz Küçük Sevgilerimiz Büyüktü...

Biz küçükken sevgiler daha özeldi daha masum, daha şeffaf, daha güvenilir. Birini sevdiniz mi o sizin ailenizden yakın olurdu; anneniz, babanız, kardeşleriniz... ona öyle güvenir, öyle severdiniz. Onun mutluluğuyla mutlu olur hüznüyle üzülürdünüz hani eline diken batsa sizin canınız derinden yanardı şimdi mi ? şimdi her şey yapay bir hal aldı . O masum saf duyguların yerini çıkar ilişkileri aldı. yüzünü görmeden sesini duymadan geçmeyen o zamanlar, şimdi bedenlerden yararlanmak için bulunan vakitler oldu. Büyüdükçe mi kirlendi duygularımız yoksa kirlenen şeyler hep var mıydı bilemiyorum ama hani desek ki yeni nesil kötüleşti, eski nesil böyle değildi, peki eski nesilden bugüne gelenlerin yaptıkları ne ?