Ölüm...

       Ölümün soğukluğunu hiç bu kadar yakından hissetmemiştim. Ben ki ölüm kelimesini duyduğumda bile irkilirdim, bir ölü yıkanırken yanında bulundum, Ona  su döktüm... Çünkü O benim canım anneannemdi. Mekanı Cennet olsun... 

         Ölümmm... 

         Ruhun bir süre bedenden çıktığı,  beden toprağa girinceye kadar olan kısım... Bedenin toprağa gömüldükten sonra ruhun gelmesi ve sorguya çekilmesi...  Öyle karmaşık öyle tuhaf duygular düşünceler içinde kaldım ki... İnsanın onca yıl eğitim aldığı, bilgilendiği şeyleri yakınının üzerinde düşünmesi ne zormuş ne karmaşık ne üzücü bazen de sevindirici bir şeymiş. 

        Ahh anneannemmm umut ediyorum ki hesabını kolay vermişsdir, umarım kabri nurla dolmuştur. Onu ne çok seven varmış, ne çok dua edeni varmış. Son nefesini verirken yanında olamamak içimde kanayan sonsuza kadar kabuk tutmayan bir yara olarak hep kalacak ama Ne mutlu ki ona  evlat acısı çekmeden, yataklara bağlı kalmadan, arkasında onu seven ona dua eden evlatlar torunlar bırakarak göçtü bu dünyadan... 

         Peki ya ben...? Ben nasıl göçücem bu dünyadan? Son nefesimi verirken imanımı koruyabilecek miyim? Bir gün mutlu bir yuvaya kavuşabilecek miyim? arkadamda bana dua edecek hayırlı evlatlar torunlar yetiştirebilecek miyim? Ben böyle bir nesile sahip olabilecek miyim ? Bu sorularla dört duvar arasında bu aralar beynim. Ben Rabbimden hayırlısını dilemekten, istemekten başka bir şey yapamıyorum....

        Hayırlısı demenin diyebilmenin rahatlığına sığınarak  O'ndan her kez için; hayatın, ailenin, ölümün hayırlısını diliyorum...                                                 

                                                                                                                                                  Ceylin                                                                  

                                                                                                                         

Aşka... Ayrılığa... İnsana...

Kişi bilmiyorsa ne istediğini 

Hem seni zayeder hem kendini. 

Dibini görmediğin su gibi 

Sonunu görmediğin sevdaya kaptırma kendini... 

                                                                                     Mevlana


        İnsanlar için önemli olan bir tek kendileridir. Hep bahanelere sığınırlar. Karşısındaki alınmış mı, kırılmış mı, üzülmüş mü umurlarında olmaz. Sorsanız sizden çok üzülmüşlerdir kendi üzüntünüzü unutur birde ona üzülürsünüz ve üzüldüğünüzle de kalırsınız. 

       İçinizden saymak sövmek geçer yapamazsınız yapmazsınız... "Ulan madem bu kadar mızmızlanıcaktın hayıflanıcaktın  neden çıktın karşıma? hayatıma neden girdin? neden alıştırdın kendine? " demek geçer,  siz ya susarsınız yada onun gerçekten üzüldüğünü sanır teselli edersiniz çünkü safsınızdır. 

     Sizin saf yüreğiniz bir türlü anlamaz beyninde yüreğinde sürekli aynı sorular yer bitirirsiniz kendinizi "Bu kadar zor mu duygularına sahip çıkması insanın?  ya da bu kadar kolay mıdır karşısındakinin duygularını hiçe saymak? Neden hep beni bulur ki bu insanlar ? " sorular bitmez... üzülürsünüz üzüldükçe soğursunuz hatta nefret edersiniz sevgiden, aşktan, insanlardan, hayattan... 


                                                                                                Ceylin